τα εξάμηνα
Σκηνή 1η: χαρούμενο σαββατοκύριακο.
(στο σπίτι των γονέων)
ΜΑΜΑ: Ντόντο, το σάββατο είναι τα εξάμηνα του παππού κ το απόγευμα έχουμε να πάμε στα μνήματα.
ΕΓΩ: κ εγώ;
ΜΑΜΑ: κ εσύ, η γιαγιά έχει σπάσει τα τηλέφωνα απ' την προηγούμενη βδομάδα. κ το πρωί θα πάμε στην άλλη τη γιαγιά σου, να καθαρίσουμε το μνήμα.
ΕΓΩ: έχει κ αυτή εξάμηνα;
ΜΑΜΑ: έχει βρώμικο μνήμα.
Σκηνή 2η: το νεκροσάββατο.
(περπατώντας στο νεκροταφείο, οι συγγενείς στο βάθος)
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ: ευτυχώς παρακοιμήθηκα το πρωί κ έχασα "γιαγιά". θέλω καφέ. ουάου, ποιός πεθαίνει στα 101; ωχ τελευταίοι ήρθαμε, μας κοιτάζουν όλοι. να ρωτήσω, ή ξεφτιλίζω τη στιγμή;
ΕΓΩ(ρωτάω): μπάμπά, πού τον ήξερε ο παππούς τον βασιλιά;
ΜΠΑΜΠΑΣ: σκάσε.
(παύση)
ΜΠΑΜΠΑΣ: δεν είναι ο βασιλιάς, ο θείος ο Μάκης είναι.
Σκηνή 3η: ο αγιασμός (κάπως αλλιώς το λένε, δεν θυμάμαι).
(πάνω απ' τον τάφο, γέλια, χαμός)
ΑΝΑΚΑΤΕΣ ΦΩΝΕΣ ΘΕΙΑΔΩΝ: ο ταξιτζής μας έκανε 3κύκλους πριν έρθει/ ωραίο φόρεμα μαιρούλα, τώρα που αδυνάτησες σου πάει/ τί φέραμε τόσες γλάστρες αφού θα τις κλέψουν/ καλέ πώς γέρασε έτσι η νατάσα;/ φτου φτου κούκλος είναι στη φωτογραφία..
(πλησιάζει ο παπάς)
ΧΟΡΩΔΙΑΚΑ: αχ αδερφούλη μου σε χάσαμε/ παέι το στήριγμα μας/ που ήσουν η αδυναμία μας/ πάει πάει πάει πάει...!
Σκηνή 4η: ο καφές.
(στο σαλόνι της γιαγιάς. εγώ, 4γιαγιάδες, 2 παππούδες. τρέμουν, ένας πίνει ελληνικό με καλαμάκι. έχω φάει τα μισά σοκολατάκια)
ΘΕΙΑ1 (με καλοσυνάτο χαμόγελο): ένα-ένα τα σοκολατάκια βρε αγόρι μου, θα σκάσεις...
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ: να της πω ότι ζηλεύει; μήπως είμαι πολύ μόσχος;
ΓΙΑΓΙΑ: άσε το παιδί να φάει όσα θέλει..
ΘΕΙΑ2 (με καλωσυνάτο χαμόγελο): δίκιο έχει, δεν το βλέπεις πώς έχει γίνει, σαν τον άγιο ονούφριο;
(παίρνω το μπολάκι)
ΘΕΙΟΣ1: ο αναστάσης τι κάνει;
ΘΕΙΑ2(το βλέμα στο μπολάκι): πολύ καλά, σπουδάζει δάσος.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ: ?
ΕΓΩ: δασολόγος;
ΘΕΙΑ2(το βλέμα στο μπολάκι): α, μπράβο, δασολόγος!
ΘΕΙΑ3: άντε τώρα να βρείς κ μια κοπεεέλα, να συμμαζευτείς...
ΘΕΙΑ1: ε τώρα δεν θέλει μία, πολλές θέλει
ΘΕΙΑ3: ας διαλέξει την καλύτερη!
ΘΕΙΟΣ2: λεφτά να έχει λεφτά!
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ: να ρωτήσω, ή είμαι πολύ έλεος;
ΕΓΩ(ρωτάω): γιαγιά έχει μήπως κ άλλα σοκολατάκια;
ΓΙΑΓΙΑ: δεν έχει άλλα, να σου βάλω λίγα κόλιβα; να συγχωρέσεις τον παππού;
ΘΕΙΑΔΕΣ ΧΟΡΩΔΙΑΚΑ: να τον συγχωρέσεις, να τον συγχωρέσεις!
Σκηνή 5η: στο αυτοκίνητο.
ΜΑΜΑ: καλά δεν ήτανε; είχε νταβαντούρι!
ΜΠΑΜΠΑΣ: έγω δε μπήκα στο σαλόνι, ήμουν στην κουζίνα κ έτρωγα σοκολατάκια.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΑΛΗ: μπαμπά σ' αγαπάω!
Αναρτήσεις
14 καροτάκια:
καραΛΟΛ .. σκηνή 3:τρισαγιο;; αχ αυτά τα μνημόσυνα, κηδείες κτλ είναι άθλια.. περιστατικό δικό μου: θυμάμαι στη κηδεία της γιαγιάς μου έπρεπε να είμαι στο σαλόνι να με χαιρετάνε ολες οι θείτσες.. εγω τα χα πάρει και κρύφτηκα πιο μέσα στο σπιτι..ήρθε μία απο τις έξυπνες και μου λεγε..αντε αντε πανε μπροστα να σε χαιρετάει ο κόσμος.. και της έριξα ένα βλέμμα φαρμακερό και της είπα "να με χαιρετίσουνε στον γαμο μου όχι σήμερα" η θεία σοκαρίστικε με κοίταξε με το τιμωριτικό βλέμμα που χουν οι θείες και έφυγε. (αυτό μάλλον ήταν το δικό μου μπολ με σοκολατάκια). να θες την ησυχία σου ρε και να μην σε αφήνουν. αυτάααα
καλά, οι κηδείες είναι ένα τεράααστειο κεφάλαιο! σε 2μόνο έχω πάει, θα κάνω σίγουρα ποστ για αυτές, δεν ξέρω ποιά ήταν πιο σουρεάλ!
***
κάποια από τα σκηνικά είναι φανταστικά ή τραβηγμένα, ένα από αυτά το μπολάκι με τα σοκολατάκια (τα έφαγα, αλλά στην κουζίνα!)
α, νόμιζα ότι "τρεισάγιο" λέγεται αυτό που γίνεται στους τρεις μήνες!!!
το ψαξα στο βικι... επιμνημόσυνη δέηση ψάλλεται στο "σαρανταήμερο" ή "στα σαράντα" (δηλαδή στις σαράντα ημέρες), στους τρεις μήνες ("τρίμηνα"), στους έξι μήνες ("εξάμηνα") και στο χρόνο (ετήσιο) από τον θάνατο. λολ ρε τι μαθαίνουμε κυριακάτικα...
Σαν τον Άγιο Ονούφριο, ΛΟΛ!
Αμάν κι εσύ βρε παιδάκι μου, κόντεψες να πουμπωθείς με τα σοκολατάκια (στην κουζίνα)!
Σήμερα θυμήθηκα ότι μου είπες ότι έχεις το δικό σου blog, κ αφού ψαχνόμουν μισή ώρα να θυμηθώ που έκανα save τη διεύθυνση, τα κατάφερα!
Κ καλά έκανα, αφού πέθανα στο γέλιο με τα εξάμηνα! Οκ.. μάλλον η λέξη "πέθανα" δεν είναι πολύ εύστοχη σε τέτοιες περιπτώσεις!
Τέλος πάντων! Να το χαίρεσαι το "ιστολόγιο" σου κούνελε! Είναι πολύ καλό :)
Α... κ μια απορία... γιατί μπορεί η μανούλα σου να σε φωνάζει "Ντόντο"???? :Ρ
Ωραίο Σάββατο! Η δική μου εμπειρία από τέτοια happenings λέει:
1. Δείχνουμε λύπη, στεναχώρια και πραγματική απώλεια με την είσοδο στα μνήματα. Όπως για παράδειγμα, όταν πας στην όπερα, που με το που μπεις, παίρνεις την φάτσα της περισυλλογής και βγάζεις τον σκασμό. Όσο δε πλησιάζουμε ΤΟ Χ, Ψ, Ω μνήμα τόσο και κορυφώνεται το δράμα, με ανάστροφη πορεία κατά την έξοδο.
2. Πάντα υπάρχει κάποιος στην οικογένεια που κάνει την διακριτική φιλωχειραψία στον ιερέα. Πιάνει το χέρι του ιερέα, σκύβει να το φιλήσει ενώ ταυτόχρονα βάζει το χαρτονόμισμα στην παλάμη. Όσο λιγότεροι το καταλάβουν, τόσο πιο εκπαιδευμένος είναι αυτός, που αναλαμβάνει αυτό το multitasking drill!
3. Υπάρχει ολόκληρο θέμα στην επιλογή της καταλληλότερης φωτογραφίας για το μνήμα. Δεν πρέπει να είναι χαρούμενος/η, δεν πρέπει να είναι χαμογελαστός/η και δεν πρέπει να έχει παρέα η φωτογραφία. Δηλαδή φωτογραφίες διακοπών στη θάλασσα με το μαγιό, ή στο πασχαλινό τραπέζι πάνω από το κοκορέτσι αποκλείονται. Μην μιλήσω για τις φωτογραφίες από τα σκυλάδικα. Φωτιά θα πέσει.
4. Είναι επίσης πολύ σοβαρό το θέμα των λουλουδιών. Δεν επιτρέπονται χαρούμενα ή «ερωτιάρικα» λουλούδια παρά μόνο αν έχουν μαζευτεί από προσωπικό κήπο. Και πάντα προτιμούνται αυτά τα μεταλλαγμένα γαρίφαλα και τα χρυσάνθεμα, που μένουν σε καλή κατάσταση για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Μην λέει ο κόσμος ότι τον ξεχάσαμε. Φρέσκα είναι ακόμα.
5. Γενικά οι άνω των 60 έχουν πολύ κόσμο στα μνήματα και σε διάφορες γειτονιές και πάντα θέλουν να κάνουν μια περασιά από όλους. Έτσι βρε παιδί μου να πουν ένα γεια και να ανάψουν ένα κεράκι. Οπότε και χάνεται πολύς κόσμος γενικά που ψάχνει αλλά δεν βρίσκει.
6. Επίσης θεωρώ ότι στα μνήματα ξυπνάει το απόλυτο μαθηματικό μυαλό όλων των 60 άνω, που καθώς περνούν μπροστά από ξένα μνήματα, υπολογίζουν με ταχύτητα φωτός την ηλικία του μακαρίτη/μακαρίτισσας και αρχίζουν τα ανάλογα σχόλια. Αν είναι μικρότεροι τους: «Κρίμα…νέος άνθρωπος. Λίγο μεγαλύτεροι «Κρίμα… νεότατος». Πολύ μεγαλύτεροι: «Εεεε δεν ήταν και μεγάλος». Πάρα πολύ μεγαλύτεροι: «Εεε δεν ήταν και μικρός».
Έχω μεγάλη προϋπηρεσία στον τομέα! Θα μπορούσε κάποιος να έχει ένα blog μόνο για αυτό το θέμα.
Αχεμ... Ντόντο; Ντόντο;!;!;
Μπράβο βρε Γιάννη και έλεγα τόση ώρα που διαβάζω τα ποστ:" Κανένας δεν στάθηκε στο Ντόντο;" Διάβαζα το υπόλοιπo κείμενο, εξαιρετικό δε λέω, αλλά ο απόηχος του Ντόντο ηχεί ακόμα στα αυτιά μου!!!
georgia, έλεος wikifreak!
efou, μπουμπώθκα!
le petit prince, καλωσήρθες, ευχαριστώ!
mafalda lol!ακριβώς έτσι είναι!
zlatko κ ανώνυμε, έχω πολλές ιστορίες ξεφτίλας από αυτό το "χαιδευτικούλι"!
Καλά βρε παιδιά στο Ντόντο κολλήσατε? Ο κολλητός του ξέρετε πως τον φωνάζει?? :-Ρ
ΕΦΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΧΑΧΑΧΑχαχαχαχαΧΑΧΑΧΑΧΑΧχαχαχαχαχα!!! Αθάνατη ελληνική οικογένειαααααα!!!!
ωχ, τι κάνει η ετοιμοθάνατη στο blog μου; ή μήπως βρικολάκιασε; πλάκα έκανα, θα σου τα φέρω τα άλογα!
Δημοσίευση σχολίου