είχα ένα φίλο, το Σ. κάναμε παρέα για ένα καλοκαίρι, το τελευταίο καλοκαίρι μου στο εξοχικό. παιδί διαλυμένης οικογένειας ο Σ, με γονείς να μπαινοβγαίνουν φυλακή, έκανε ό,τι μπορούσε για να είναι όλη μέρα μαστουρωμένος. μια φορά έφτιαξε μόνος του μια γουρούνα, γυρίζαμε όλο το χωριό μέχρι που αναποδογύρισε και χτύπησα λίγο, φοβήθηκε και δε την ξαναπήραμε. στα χρόνια που πέρασαν μάθαινα νέα του κάπου κάπου, πήγε να πεθάνει, τον τρέχαν λιώμα στα νοσοκομεία, μια άλλη φορά λήστεψε ένα περίπτερο. σήμερα μου τον έδειξε η μάνα μου σε μια φωτογραφία στο φέισμπουκ. καθόταν στα γόνατα ενός αη βασίλη και γελούσε. μου είπε η μάνα μου ότι είναι πια καθαρός, δουλεύει και "πολύ καλό παιδί, τον αγαπάει όλη η γειτονιά". κι απ' το απόγευμα που είδα τη φωτογραφία, δε μπορεί να μου φύγει απ' το μυαλό η ιδέα, ίσως ο Σ πιστεύει πια στον αη βασίλη