μια ώρα(και κάτι) στην έκθεση

τέλειωσε κι η διεθνής έκθεση βιβλίου αλλά είχα δουλειές, πάτησα για καμιά ωρίτσα κ κάτι. με το που μπαίνω βλέπω κραουνάκη. φορούσε μια μπλούζα φόρεμα κ κάτι περίεργο στο κεφάλι, κάπως σιχαμερός ήτανε. έλεγε -χωρίς να περιμένει τη σειρά του- ότι "πουλήσαμε τη χώρα στους ξένους, παραδοθήκαμε". από κάτω ο κόσμος συμπλήρωνε πουλήσαμε πολιτισμό πουλήσαμε πολιτισμό κι εγώ κοιτούσα τον κραουνάκη όπως καθόταν, βούδας ιερός σιχαμερός κ έλεγα ποιόν πολιτισμό ρε παιδιά; έπειτα ένας άλλος απ' το πάνελ άρχισε να λέει πως το γκούγκλ δε μεταφράζει το "χαίρε νύμφη ανύμφευτε" ούτε το "κλαυσίγελος" κι οι από κάτω λύσιαξαν κ έλεγαν πως αφού δεχτήκαμε η γλώσσα η επίσημη της ΕΕ να είναι τ' αγγλικά κ όχι τα ελληνικά, καλά να πάθουμε

έφυγα γελώντας κ πήγα στην παρουσίαση δυο βιβλίων (ιστορικά μυθιστορήματα ήτανε), πολύ γλυκούληδες οι συγγραφείς, ειδικά η γιαγιάκα. πέτυχα τις ερωτήσεις του κοινού, ήταν ένας που αμφισβητούσε την εγκυρότητα του πρώτου κ του ζητούσε να αναφέρει όλες τις πηγές του "όλες όμως, όχι γενικολογίες", κ ενας παππούς έλεγε στη γιαγιάκα πως δεν είναι σωστή στο βιβλίο της, κ πως αυτοί που πολέμησαν δίπλα στο λεωνίδα δεν ήταν οι πλαταιείς αλλά αυτοί απ' το χωριό του. είχε συγκινηθεί κιόλας

φύγαμε κι από κει (είχα βρει παρέα, αμέ) κ κάναμε βόλτα, όταν πετυχαίνουμε Λένα Μαντά κ εννοείται ότι κάτσαμε λίγο να δούμε τι παίζει. έλεγε κάτι για δράματα αυτή, κι από δίπλα μια φίλη της διάβαζε αποσπάσματα του βιβλίου με δραματική φωνή, πολύ αστείο. στο τέλος η τρίτη φίλη που δεν είχε μιλήσει, είπε: "μετά από τη Λένα, δεν ξέρω αν μπορώ καν να μιλήσω" κ συγκινηθήκαμε

το μέρος ήταν γεμάτο μούλικα που παίζαν κ τσιρίζανε, μπράβο στους γονείς που τα φέρανε. είδαμε κ μια μαμάκα που είχε το παιδί της δεμένο με λουράκι κ τα πήρα τόσο πολύ, ένιγουέις. μου κόλλησε για την υπόλοιπη μέρα το σκα σκα σκα είμαι ένας σκατζόχοιρος, τώρα το ξαναθυμήθηκα ο ηλίθιος

μετά θέλαμε να δούμε το μουσείο σύγχρονης τέχνης κ κάπως μπήκαμε σε ένα εκλογικό κέντρο πασπιτών(;) ή κάτι τέτοιο κ βγήκαμε γρήγορα γρήγορα. δεν ψώνισα τίποτα, αλλά θέλω οπωσδήποτε να αγοράσω την Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, το 'χω βάλει στο μάτι από πέρυσι, δε μπορώ. γαμώ τις αφραγκίες μου

τι θα μου άρεσε να δω: ξενόγλωσσα βιβλία, ξένους συγγραφείς κτλ. το λέτε Διεθνή Έκθεση, ε κάντε το. επίσης κάντε κάτι με τον ήλιο, με το που βγαίνουμε παθαίνουμε ηλίαση. τέλος: χελόοοοοου, καλύτερες τιμέεεες!!! κατα τ' άλλα σας αγαπώ

bookcrossing

όλα ξεκίνησαν πριν κάτι χρόνια, όταν διαβάζοντας το Ε της ελευθεροτυπίας, έπεσα σ' ένα άρθρο που έγραφε κάτι σε "αφήστε τα βιβλία ελεύθερα".
είναι λέει κάτι τύπιδες βιβλιόφιλοι κ βιβλιοφάγοι, που αφού διαβάσουν ένα βιβλίο, πάνε κ το παρατάν σε παγκάκια κ αγάλματα για να το βρουνε άλλοι. μου άρεσε. ίντερνετ όμως στο σπίτι δεν είχα για να μπω στη σελίδα, υπήρχε κ μια αναβλητικότητα θα μπορούσα να πω, η ουσία είναι πως το bookcrossing πέρασε απ' το μυαλό μου, όπως περνάνε τα περισσότερα άρθρα που διαβάζουμε σε ένα ένθετο εφημερίδας. ωσπου ήρθε κ με βρήκε αυτό.

όταν βρήκα το βιβλίο ήμουν πλήρης. ούτε ήξερα πως θα μπορούσε να αλλάξει η καθημερινότητα κ η ζωή μου μέσω αυτού, πως θα μου δωθεί άπειρος χώρος ακόμα να γεμίσω. το βιβλίο ήταν το "Η Φάρμα" του Όργουελ, που με κομμάτιασε (ήμουν κ φαντάρος, μια ευαισθησία την είχα), είχα κ μια κουτσοσύνδεση, μπήκα κ έγινα μέλος. ψευδώνυμο δεν έβρισκα, η όρεξη λίγη να πω την αλήθεια, λέω ποιός είναι ο αγαπημένος μου σκιτσογράφος; ο Quino. από πού είμαι; από Θεσσαλονίκη. 2 χρόνια πέρασαν κ υπάρχουν πολλά άτομα που με ξέρουν μόνο ως quino-salonika (ντάξει ξέρω, είναι πολύ καγκούρικο για ψευδώνυμο).


τι είναι το bookcrossing? θα σας κάνω την απλή παρουσίαση: είμαι εγώ που διαβάζω. λογοτεχνία, κόμιξ, βιβλία τέχνης, πολιτικά, ιστορικά, ποιήματα, βιβλία. έχω ας πούμε το Εκρεμές του Φουκώ που ναι μεν μου άρεσε (ναι καλά), αλλά δεν παίζει να το ξαναδιαβάσω ποτέ. αντί λοιπόν να το αφήσω στο ράφι, μπαίνω στο site, το καταχωρώ κ το αφήνω ελεύθερο. κάποιος θα το βρει, θα το καταχωρήσει γράφοντας ένα σχόλιο του τύπου "ξεκουραζόμουν στη σκιά της πλατείας του χωριού όταν έπεσε στο κεφάλι μου μια γκουμούτσα. ποιός μαλ@κας το άφησε πάνω στον πλάτανο;" κ θα το αφήσει με τη σειρά του, γράφοντας τις εντυπώσεις του κ το μέρος που έκανε το release "θα το αφήσω στο κτηνιατρείο της κοινότητας, χρειάζομαι ράματα. δε μου άρεσε ιδιαίτερα, πολύ βαρύ".


τόσο καιρό κουνελάκια μου, εννοεί πως έχετε καταλάβει πως είμαι όχι μόνο καρακουλτουριάρης, αλλά κ υπερευαισθητοποιημένος πολίτης, αλτρουιστής, ιδεολόγος, με μεγαλύτερο ελάτωμα το ότι λέω πάντα την αλήθεια που μερικές φορές πληγώνει τους άλλους. δεν θα μπορούσα να απέχω λοιπόν από μια κοινότητα με μειωμένα κτητικά αιμοσφαίρια. ελευθέρωσα τη "φάρμα" στη ζαρντινιέρα του abc, είναι ίσως το αγαπημένο μου release. το πρώτο δικό μου βιβλίο, ήταν ένα ιστορικό(μόνο τέτοια διάβαζα τότε). πήγα να το αφήσω σε ένα παγκάκι, όταν μια γιαγιά άρχισε να φωνάζει"ΧΑΣΙΣΙΑ!!!! ΚΑΤΣΕ ΕΔΩ ΝΑ ΡΘΟΥΝ ΟΙ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ!!!". φυσικά μετά απ' αυτό έχω πάρει το κολάι (έτσι γράφεται?). έχω ελευθερώσει βιβλία σε νταλίκα, σε κουφάλες δέντρων, στο στόμα της σαύρας στο πάρκο Guell, σε αεροπλάνα, τρένα, έχω αφήσει σε ένα μικρό χωριό της Νορβηγίας (κ είχα τη χαρά να το δω να "πιάνεται"), σε οίκο τελετών. ένα βιβλίο μου έχει ταξιδέψει σε Βέλγιο-Γαλλία-Αυστρία αλλάζοντας 6 προσωρινούς κτήτορες.

το καλύτερο όμως είναι οι άνθρωποι που βρήκα εκεί μεσα. στην αρχή δεν ήθελα να τους γνωρίσω, έλεγα θα είναι τίποτα ψευτοκουλτουριάρηδες που θα απαγγέλουνε στίχους. όταν πήγα στην πρώτη συνάντηση, ήμουν αγχωμένος "τι κάνω εγώ εδώ;". η απορία λύθηκε με τη μία. "είναι απλό" είπε γνωστή bookcrosser ονόματαδελέμευπολείψειςδεθίγουμε "τρώμε. πίνουμε. κουτσομπολεύουμε. καιγόμαστε σε σινεμά εκθέσεις κ ζαχαροπλαστεία. πάμε εκδρομές. αφήνουμε βιβλία".

το τριήμερο αντάμωμα στη Λάρισα ήταν μια απ' τις καλύτερες εκδρομές που έχω κάνει. τα παιδιά κλείσανε αίθουσες, ταβέρνες, μπαρ, ήρθαν σε επαφή με συγγραφείς κ μας τους έφεραν να συζητήσουμε, μας μοίρασαν δώρα κ έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν για να μας μείνει αξέχαστο αυτό το ταξίδι. ευχαριστούμε {{{{{{{{λαρισαίοι}}}}}}}}} !

μετασυνεδριακή κατάθλιψη

δεν είμαι καλά ρε κουνελάκια. έπειτα από 3 μέρες υπέροχες, ξύπνησα μόνος (σε κρεβάτι κιόλας τσ τσ τσ!) κ έχει τόση ησυχία. θα γράψω αργότερα για το 3ήμερο κ για το πώς βρέθηκα να σκαρφαλώνω πάνω στ' αλογάκι της Λάρισας (ένα άγαλμα είναι αυτό) κ να πηδάω τα παρτέρια για ν' αφήσω βιβλία. για την ώρα πάρτε ένα τραγουδάκι να μελαγχολήσετε κ εσείς.

κ μην αρχίσετε πάλι τα "α τώρα το μαθες το τραγούδι, πωπω τι άσχετος"! το ξερα κ από πριν! τώρα μου 'ρθε... living violently lazy days....