το μπάνιο μου έχει ένα μικρό παραθυράκι που βλέπει στο φωταγωγό. απέναντι ακριβώς, είναι το παραθυράκι της κουζίνας της γιαγιάς που μένει δίπλα μου. τα πρωινά που πάω τουαλέτα, την ακούω που πίνει καφέ και μιλάει μόνη της. μοιάζει να απευθύνεται σε κάποιον, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ άλλη φωνή. κυρίως μιλάει για τα πολιτικά. μισεί τον παπανδρέου και το σόι του, αγαπάει καραμανλή το θείο όμως, όχι τον άλλο "το μασκαρά". την είδα και μια μέρα που διάβαζε μια κρεμασμένη εφημερίδα στο ψιλικατσίδικο κι έλεγε "άλλαξε ο μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". μερικές φορές μιλάει για τη ζωή της όμως, για τους αντάρτες. δεν έχω καταλάβει με ποιους ήτανε στην κατοχή. όταν μιλάει για τη ζωή της λοιπόν, αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα. σκέψου να κάνει μια παύση κι εκείνη τη στιγμή ν' ακουστεί το καζανάκι μου

ο άνθρωπος του μέλλοντος

θυμηθήκαμε που είχα μεθύσει πάρα πολύ και βρήκα ένα σκυλάκι στο δρόμο, τύπου κανίς, το 'χα ονομάσει Μυρτώ και το είχα αγαπήσει. κι έπειτα ένα βράδυ ξαναμέθυσα και είδα ένα τεράστιο σκυλί, νόμιζα πως ήταν η Μυρτώ και το χάιδευα αλλά ήταν αδέσποτο και σιχαινόμουνα μετά

χθες βράδυ ονειρεύτηκα το μπλογκ μου

γεια σας, δεν ξέρω αν με διαβάζετε αλλά έγω θα τα πω γιατί χθες το βράδυ σας είδα στον ύπνο μου. όχι εσάς δηλαδή, το μπλογκ μου είδα και δεν θυμάμαι και το όνειρο. μη μου γράψει κανείς στα σχόλια "τι φορούσα" και λοιπά κλισέ, δεν είμαι σε φάση. έχω να γράψω καναδυο μήνες και πριν απο τους δυο μήνες άλλο τόσο κτλ, και δεν είναι μόνο επειδή έχω αυτές τις τρελές αλλαγές στη ζωή μου, αλλά κι επειδή βαρέθηκα το μπλόγκιν, δηλαδή δεν θα το βαριόμουνα, αλλά την καταβρήκα με το τουίτερ που είναι πιο βολικό και είναι περίπου σαν το μπλογκ που θα θελα να έχω, λίγα λόγια και καλά. τι καλά δηλαδή, μαλακίες γράφω. αλλά είναι καλά. ούτε που ξέρω σε τι φάση ήμουν όταν έγραψα κάτι προσωπικό εδω μέσα, ή σε τι φάση νομίζατε ότι ήμουν. τώρα όμως νιώθω κάπως γαμάτα. μετακόμισα στην αθήνα (από θεσσαλονίκη), βρήκα την καλύτερη δουλειά που έχω κάνει ως τώρα και ελπίζω να κρατήσει, ετοιμάζομαι να μπω στο καινούριο μου μικροσκοπικό σπίτι. τα ενοίκια στην αθήνα γαμιούνται κι ας το διάλο. αυτά. μπορεί να συνεχίσω να γράφω, μου λείψατε μερικοί. ο σκύλος, η δήμητρα, ο μάλερ, κι άλλοι. πριν είπα κάτι για σχόλια, μαλακίες έλεγα, έχω την εντύπωση ότι λείπω πολλά χρόνια στην αμερική και τώρα ξανάρθα στο χωριό και είναι ερημωμένο, έχετε πεθάνει όλοι και τέτοια. ελπίζω να ζείτε και να ζείτε καλά. θα κάνω και καμιά τσάρκα

γούστα

(πάτα κλικ να το κάνεις μεγάλο)

Gil Scott-Heron

the revolution will not be televised. πόσο επίκαιρος ο θάνατος του χθες; δεν ξέρουμε από τι πέθανε aids ναρκωτικά ή τα 62 ταραγμένα του χρόνια. ήταν ποιητής, συγγραφέας, μουσικός. κυρίως ήταν ΜΑΥΡΟΣ. πέρυσι είχε βγάλει καινούριο συγκλονιστικό δίσκο μετά από 16 χρόνια

ο εφιάλτης του Δαρβίνου

θυμήθηκα που ήμουν στο κέντρο βράδι, και ήταν μια παρέα που πετούσε στο δρόμο διαφημιστικά flyers ενός πάρτι της ΔΑΠ. στο club Hotel νομίζω. ψιλοέβρεχε, οπότε όχι μόνο βρώμιζαν την πόλη, αλλά δεν θα τα έβλεπε και κανείς αφού σε λίγη ώρα θα γίνονταν λάσπη. "ρε παιδιά μη τα πετάτε κάτω, βρωμίζετε την πόλη" τους είπα, για να απαντήσουν χαζογελώντας "μιεμιενιελιαμ" ή κάτι τέτοιο. αν συνέβαινε αυτό τώρα, θα τους απαντούσα κάτι του στιλ "για τα ζώα σαν εσάς, το μιεμιενιελιαμ είναι λέξη", αλλά ήμουν σοκαρισμένος απ' την τόση έλλειψη παιδείας, αρκέστηκα σ' ένα "ε ΔΑΠ δεν είστε;" που δεν πρέπει να το κατάλαβαν. το ειρωνικό είναι ότι αισθάνθηκα άσχημα, με πείραξε το ότι ούτε καν μετέφρασαν αυτό που άκουσαν. κι εδώ ακριβώς έρχεται αυτό το βίντεο που επιβεβαιώνει πως οι ΔΑΠίτες βρίσκονται στον πάτο της εξελικτικής πορείας του ανθρώπινου είδους, ένα σκαλοπάτι πάνω απ' τη μαιμού. πάνω κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε



epanechnikov που buzzάρισες το βιντεάκι, ευχαριστούμε