κατ' αρχήν, μην είσαι μαλάκας

"Στη δημοσκόπηση της ALCO για το Πρώτο Θέμα οκτώ στους δέκα πολίτες ζητούν πιο σκληρά μέτρα για την εγκληματικότητα,
το 62% τάσσεται υπέρ του νόμου για την κουκούλα,
το 76% συμφωνεί να μπαίνει η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια και
το 72% τάσσεται υπέρ της άμεσης απέλασης των λαθρομεταναστών."

διαβάσω ένα πολύ καλό βιβλίο αυτή την περίοδο. είναι το "Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)" του Κωστάκη Ανάν, κ ακόμα κ αν δεν ήταν -επαναλαμβάνω- πολύ καλό βιβλίο, θα με έκανε ευτυχισμένο μόνο κ μόνο το ότι -επιτέλους- μπορώ να απαντάω στην κλασική ερώτηση "διαβάζεις ε; τουλάχιστον έχει εικόνες;" που μου κάνουν στα λεωφορεία, με "ναι έχει, κ μάλιστα γαμάτες".

οι τελευταίες δημοσκοπήσεις μου θύμησαν αυτό το απόσπασμα που διάβασα εχθες -προχθές, το αντιγράφω εδώ, δεν θα μπορούσα να εκφραστώ καλύτερα. θενκς Κωστάκη.

"Αγαπητή Κατερίνα,

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω τελευταία. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό, αλλά κάθε φορά που ακούω έλληνα πολιτικό να προσπαθήσει να μιλήσει αγγλικά με προφορά, ερεθίζομαι κι έχω στύση. Είναι άραγε φυσιολογικό;

Με αγάπη, Ελένη.

"Λοιπόν Κατερίνα, τέρμα οι μαλακίες. Δεν έχω πρόβλημα, αλλά και να είχα δεν θα το έγραφα σε εσένα.
Είμαι 35 χρονών και νιώθω αυτό το απροσδιόριστο άγχος σα να είναι Κυριακή απόγευμα και, ενώ θα έπρεπε να διαβάζω για το σχολείο την επόμενη μέρα, εγώ διαβάζω Αστερίξ, και η ώρα περνάει κ αγχώνομαι μεν, αλλά δεν θέλω να αφήσω και το κόμικ, και στο τέλος η ώρα έχει περάσει και πρέπει να πάω για ύπνο, είμαι αδιάβαστος για αύριο και δεν ευχαριστήθηκα και το Αστερίξ επειδή είχα το άγχος του σχολείου. Και ψάχνω να βρω από που πηγάζει αυτή η ανησυχία και δεν μπορώ, και μετά βλέπω τυχαία μια εικόνα στην τηλεόραση με ένα μεγάλο κομμάτι παγόβουνου να ξεκολλάει και να πέφτει στη θάλασσα και συνειδητοποιώ οτι αυτό είναι, να το μπλοκάκι του καθηγητή και τ' όνομα μου πρώτο-πρώτο για εξέταση. Και νιώθω πως ότι κι αν κάνω δεν τη γλυτώνω, θα με σηκώσει στον πίνακα.
Και τα παρατάω και το ρίχνω στο ποτό, γιατί νιώθω ότι όσες πέτρες κι αν πετάξω, όσα συνθήματα στον τοίχο κι αν ψεκάσω, απλά κοροιδεύω τον εαυτό μου. Και πάλι όμως δεν είμαι σίγουρος...
Κατερίνα μου, είμαστε αναγκασμένοι να μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο με ένα σωρό μαλάκες. Και το ίδιο ακριβώς πιστεύουνε κι αυτοί για εμάς. Απ' το "εμπρός να αλλάξουμε τον κόσμο", θεωρώ πολύ πιο βασικό το "κατ' αρχήν, μην είσαι μαλάκας". και μετά βλέπουμε...

Με αγάπη, Ισίδωρας"

το αφιερώνω στους φοβισμένους νοικοκυραίους, το αφιερώνω σ' αυτό το 10-12% που πέρυσι θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ κ τώρα το δίνει στον γιωργάκη, το αφιερώνω στον Μπουτάρη που αισθάνομαι να μου δωσε σφαλιάρα, στον κόσμο της Λυρικής, βασικά σε 'μένα κ σε 'σένα, αν είχες το κουράγιο να διαβάσεις μέχρι εδώ κάτω. καλό απόγευμα