αιώνες μετά

είναι κρίμα που το αφήνω έτσι το μπλογκάκι μου. το πονάω είναι η αλήθεια, αλλά δεν είχα κ να γράψω. όλα πήγαν κάπως χάλια αλλά όχι όλα, μερικά μια χαρά. οι φίλοι έχουν μεταμορφωθεί σε γιαγιάδες, παίρνω πολλά κλισέ κι αγάπη. "όλα για καλό" "αν θέλεις κάπου να μιλήσεις είμαι εδώ" "αν υπάρχει αγάπη" κ "έλα να βγούμε να τα σπάσουμε". εγώ κυρίως τους βρίζω ή μιλάω μόνος μου, έχουν φάει κ λίγο ξύλο γιατί κουνάω έντονα τα χέρια κ τα πόδια μου. τον φου τον βαράω κ επίτηδες. κ καθώς αδειάζω, δημιουργείται κενός χώρος. άπειρος κενός χώρος

το 'χω ρίξει στη φωτογραφία, πολύ όμως. τώρα μου τελείωσαν τα λεφτά κ δεν έχω για ν' αγοράσω φιλμάκια, οπότε αρχίσω κ εκτυπώνω τα παλιά μου, τ' ασπρόμαυρα. εγώ πριν πάω στη σχολή, είχα το ασπρόμαυρο λίγο από μακρυά επειδή είναι λιγάκι δήθεν κ δραματικό κ ότι και να τραβηχτεί σε ασπρόμαυρο αναγάγεται σε τέχνη. όμως έπρεπε να μάθουμε να εμφανίζουμε κ να εκτυπώνουμε σε ασπρόμαυρο, οπότε το συνήθησα κάπως κ μου άρεσε. εδώ κ λίγο καιρό βρήκα πάλι την αγάπη μου την έγχρωμη κ χαίρομαι πολύ, αλλά το θέμα είναι πως δε μπορώ να τα εμφανίσω στο θάλαμο κι έχω ξεπαραδιαστεί να δίνω στον Κάπαφωτ. επίσης βρωμοκοπάω χημικά (απ' τα ασπρόμαυρα είπαμε), έχω κ ένα πρόβλημα στο αίμα μου κ δεν κάνει να τα μυρίζω, θα με βρουν λιπόθυμο σε κανά πάγκο κάποια μέρα

ένιγουέις, ετοιμαστείτε για πολλά μουσικά ποστς κ τέτοια. θα περάσει

(ειδικά η δεύτερη παράγραφος δε βγάζει κ πολύ νόημα, κ γενικά θα μπορούσε να μην έχει γραφτεί κ καθόλου, ποιόν αφορά δεν ξέρω)