τελευταίο (αλλά μπορεί κ όχι)

το σπίτι μου έγινε μπουρδέλο πάλι. είμαι τσαπατσούλης, αναρχικός στη ζωή κ έτσι. κουλ. έχω κάτι χρωματιστά πόστιτσ πεταμένα στο πάτωμα εδώ κ κάτι (πολλές) μέρες. στο ένα γράφει κάτι στίχους, δεν έχει νόημα να τους πω. είναι όμορφα έτσι όπως φαίνονται. αλλά καθυστερώ. να φύγω απ' το σπίτι, γιατί πρέπει να ψάξω σε τρία δωμάτια για τα ρούχα μου. να πάω στην τράπεζα γιατί πρέπει να ψάξω να βρω την ταυτότητα ή το πάσο μου, ή ότιδήποτε. σα να σκάβω νιώθω

έβλεπα στον ύπνο μου όταν ήμουν μικρός ότι βρισκόμουν σ' έναν κατάλευκο λαβύρινθο κ με κυνηγούσαν μάγισσες. τις άκουγα που έρχονταν κ προσπαθούσα να τρέξω αλλά τα βήματα μου σα να κολλούσαν κ δε μπορούσα. ήταν σαν σε αργή κίνηση. το είδα πολλές φορές αυτό το όνειρο, συνέχεια

είδα κ εχθές το βράδι ένα. καθόμουν στην παραλία κ ερχόταν μπουρίνι. μια μαυρίλα τρελή, κ εγώ καθόμουν στην πολυθρόνα μου κ το κοιτούσα. ξύπνησα το πρωί κ δεν το θυμόμουν, το θυμήθηκα όταν πήγα να καθήσω στον υπολογιστή. δεν έχω καρέκλα γραφείου, πήρα μια πολυθρόνα θαλάσσης για μεγαλύτερη άνεση. έχει κ θήκη στο δεξί μπράτσο για τον καφέ

λοιπόν, το κλείνω το μπλογκ. μπορεί να το ξαναπιάσω κάποια στιγμή, το θέλω, μακάρι να μπορέσω. αλλά έχω να κάνω πολλά κ με πιάνω να το βλέπω σα βραχνά. δεν είναι ωραίο να κάνω ποστσ για να τα κάνω, ούτε για 'μένα ούτε για σας, για όποιον τέλοσπάντων μπαίνει που κ που να δει αν έχω γράψει κάτι

πρέπει να συμμαζέψω αυτό το γαμάτα γαμημένο σπίτι. γιατί τα πόστιτσ είναι όντως όμορφα, κ αυτό ειδικά που γράφει "te echo de menos" -νά το είπα αν κ δεν έχει πια σημασία- το ίδιο κ τα ρούχα τα χρωματιστά, κ τα βιβλία που βρίσκονται σε κάθε απίθανο σημείο κ εκπλήσεσαι ευχάριστά όταν βρίσκεις κάποιο εκεί που δεν το περιμένεις, αλλά ουσιαστικά είναι τσαπατσουλιές που με πάνε πίσω. πρέπει να τα σηκώσω απ΄το πάτωμα, να τα βάλω σε μια θέση σταθερή, να μαζέψω τα ρούχα μου τα βρακιά μου τα σκατά μου κ να τακτοποιήσω. μόνος μου

αυτά. ας πούμε στο επανιδείν

α για όσους δεν το ήξεραν, με λένε Θοδωρή