η χώρα των γελοίων

πήγα στην πορεία και ήμασταν δυο χιλιάδες άτομα, περπατούσαμε σα να κηδεύαμε τις ζωές μας, δυο χιλιάδες γραφικοί καλοκαιριάτικα μεσ' τον ήλιο, κάθε φορά οι ίδιες φάτσες, ο κόσμος ούτε που έβγαινε απ' τα μαγαζιά του να ρίξει μια ματιά κι εμείς μόνοι να περπατάμε στην άσφαλτο, δεν ξέρω πού απευθυνόμασταν αν απευθυνόμασταν. κηδεία. η γραφική μειοψηφία που βγήκε να τιμήσει το σύστημα-κουράδα που ισχύει, να το γραπώσουμε τώρα που το 'χουμε, να μη τ' αφήσουμε γιατί αυτό που έρχεται θα αλλάξει τα πάντα. πιστός στις προθέσεις του ο γιώργος, αλλαγή. καυγάδες στην κηδεία, οι τεθλιμμένοι συγγενείς "θα πετάξουμε πέτρες στο υπουργείο να δουν αυτοί" "όχι δεν θα πετάξετε" "είστε φασίστες ας πλακωθούμε στο ξύλο". από κοντά κι οι γουόναμπι φωτορεπόρτερ με τις ακριβές τους μηχανές να τραβάνε σκληρά πρόσωπα αγωνιστικά, να ανεβάσουν φωτογραφίες στο φλικρ, να τους βάλουν αστεράκι "τέλειωσε νωρίς το πανηγύρι" μου 'πε ένας, "δεν έβγαλα τίποτα"

πριν λίγο τέλειωσε κι η ψηφοφορία στη βουλή. όλοι οι πασόκοι ναι (και ο κακλαμάνης που έκανε το μάγκα 'χθες), όλοι οι νεοδημοκράτες κι οι λαουτζίκοι "ναι στα άρθρα .. κ .. και όχι στα υπόλοιπα", γελοία κομματική πειθαρχία, γελοίοι άνθρωποι που έμπαιναν στην αίθουσα για να ψηφίσουν και έβγαιναν κατευθείαν, ή σηκώνονταν όρθιοι, πήγαιναν στον κολλητό να πουν καμιά μαλακία να περάσει η ώρα. δεν ήξεραν πώς λειτουργούν τα μικρόφωνα.
δε μας μπορώ ρε.