το μπάνιο μου έχει ένα μικρό παραθυράκι που βλέπει στο φωταγωγό. απέναντι ακριβώς, είναι το παραθυράκι της κουζίνας της γιαγιάς που μένει δίπλα μου. τα πρωινά που πάω τουαλέτα, την ακούω που πίνει καφέ και μιλάει μόνη της. μοιάζει να απευθύνεται σε κάποιον, αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ άλλη φωνή. κυρίως μιλάει για τα πολιτικά. μισεί τον παπανδρέου και το σόι του, αγαπάει καραμανλή το θείο όμως, όχι τον άλλο "το μασκαρά". την είδα και μια μέρα που διάβαζε μια κρεμασμένη εφημερίδα στο ψιλικατσίδικο κι έλεγε "άλλαξε ο μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς". μερικές φορές μιλάει για τη ζωή της όμως, για τους αντάρτες. δεν έχω καταλάβει με ποιους ήτανε στην κατοχή. όταν μιλάει για τη ζωή της λοιπόν, αισθάνομαι πάρα πολύ άσχημα. σκέψου να κάνει μια παύση κι εκείνη τη στιγμή ν' ακουστεί το καζανάκι μου