ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ

θυμάμαι ακόμα την πρωτοχρονιά του '96. εμείς θέλαμε να δούμε κορομηλά αλλά ο πατέρας μου έλεγε καλά με κορομηλά θα μπει ο καινούριος χρόνος και το 'βαλε σε άλλο κανάλι. όταν πήγαμε σχολείο σε λίγες μέρες, ΟΛΟΙ μιλούσαν για την πρόταση γάμου on-air του σχοινά στη γαρμπή στη ρούλα. νομίζω δε θα το συγχωρήσω ποτέ στον πατέρα μου.

τέλοσπάντων τώρα έχουμε ίντερνετ και μπορούμε να πατήσουμε GARBI-SXOINAS PROTASH GAMOU και να δούμε τη συγκινητική στιγμή σαν άνθρωποι.

το είχα προσέξει πριν καναδυο χρόνια και νομίζω δεν έχω ξαναγελάσει τόσο πολύ μόνος μου. έπειτα το ανακάλυψε η ηλέκτρα νομίζω και το βλέπαμε και μπορεί να μην έχω ξαναγελάσει τόσο πολύ με παρέα. ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ.

ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ ξεκινάνε στο 1:58. πέφτουν απ' το ταβάνι. τότε ακριβώς ξεκινάει και η αγωνία της ρούλας, η αγωνία της ρούλας να ξεφύγει απ' τον κλοιό τον μπαλονιών που έχουν πιαστεί απ' τον πολυεστέρα (θέλω να προσέξετε ότι δεν πέφτουν όλα πάνω της, μια ντουζίνα πέφτει μπροστά κάπου 1,5 μέτρο μακρυά και την κυνηγάει). περίπου στο 2:10 λες τη βγάζει δε τη βγάζει. παλεύει όμως. έπειτα χαμηλώνουν λίγο, την αφήνουν να αχνοφαίνεται, οπότε τη βλέπεις που το παίρνει απόφαση και παραδίνεται. από το 2:24 αρχίζει να ζητάει βοήθεια αλλά την αφήνουν μόνη περίπου μέχρι το 3:30 για να γελάσουν. όχι άλλα λόγια, δείτε το.

έλεγα να το ποστάρω εδώ και καιρό, σας το δίνω τώρα, αγίου βαλεντίνου. σας αγαπώ πολύ. 

η καινούρια μας τρομοκρατική οργάνωση λέγεται "Κύκλοι Παραβατικών / Πυρήνας - Εραστές της Ανομίας - Μαχόμενη Μειοψηφία". ομολογουμένως είναι ένα φανταστικό όνομα, φαντάζομαι τα παιδιά στον καναπέ να κοροϊδεύουν τους δημοσιογράφους που λένε Εραστές της Ανομίας στις ειδήσεις. σκέψου τι τέλεια θα 'ταν να κάναμε τη δική μας τρομοκρατική οργάνωση, θα την ονομάζαμε "12 Γενάρη - Επαναστατικό Τρίγωνο / Τζουτζουμπρούτζου / Αντιφασιστική Θύελλα", θα ρίχναμε δυναμιτάκια σε εφημερίδες και θα τρελαινόντουσαν όλοι, θα ακούγαμε μετά στο μέγκαμου να λένε συνέχεια τζουτζουμπρούτζου και θα γαμιόμασταν στα γέλια

είχα ένα φίλο, το Σ. κάναμε παρέα για ένα καλοκαίρι, το τελευταίο καλοκαίρι μου στο εξοχικό. παιδί διαλυμένης οικογένειας ο Σ, με γονείς να μπαινοβγαίνουν φυλακή, έκανε ό,τι μπορούσε για να είναι όλη μέρα μαστουρωμένος. μια φορά έφτιαξε μόνος του μια γουρούνα, γυρίζαμε όλο το χωριό μέχρι που αναποδογύρισε και χτύπησα λίγο, φοβήθηκε και δε την ξαναπήραμε. στα χρόνια που πέρασαν μάθαινα νέα του κάπου κάπου, πήγε να πεθάνει, τον τρέχαν λιώμα στα νοσοκομεία, μια άλλη φορά λήστεψε ένα περίπτερο. σήμερα μου τον έδειξε η μάνα μου σε μια φωτογραφία στο φέισμπουκ. καθόταν στα γόνατα ενός αη βασίλη και γελούσε. μου είπε η μάνα μου ότι είναι πια καθαρός, δουλεύει και "πολύ καλό παιδί, τον αγαπάει όλη η γειτονιά". κι απ' το απόγευμα που είδα τη φωτογραφία, δε μπορεί να μου φύγει απ' το μυαλό η ιδέα, ίσως ο Σ πιστεύει πια στον αη βασίλη

- θες μια μπύρα;
- δεν πίνω γιατί έχω πρόβλημα με το στομάχι μου
- Α! κι εγώ έχω ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ με το στομάχι μου, άσε είχα πάει στην ινδία και ξεσυνήθισα την ελληνική κουζίνα κι έπειτα άρχισα ξαφνικά να τρώω κρέατα και σουβλάκια και πόνεσε το στομάχι μου και τώρα αναγκαστικά τρώω μόνο ρύζια και μακαρόνια
- ...
- εσύ τι έχεις;
- μου βγάλαν τη χολή
- ... α.

χτύπησαν το μανώλη σήμερα. οι χρυσαυγίτες. κάθε μέρα χτυπάνε κόσμο. σήμερα χτύπησαν το μανώλη. κι εγώ δε θύμωσα. όπως δε θυμώνω όταν διαβάζω για άλλα θύματα, μετανάστες, αριστερούς, ταξιτζήδες που πήγαν να κουρευτούν σε μπαγκλαντεσιανό μπαρμπέρικο. το 'χασα πια, κάποτε θύμωνα με το παραμικρό, κατέβαινα σε πορείες, μιλούσα, οργιζόμουν, έγραφα. δε θυμώνω πια. δεν ξέρω τι νιώθω, πραγματικά. μάλλον παραίτηση. και μ' ενοχλούν όλα αυτά, με ενοχλεί που στενεύει ο κύκλος, στην αρχή σιγά-σιγά, τώρα γρήγορα, στενεύει ο κύκλος και άρχισαν πια να έχουν και γνωστοί μου προβλήματα, μπαίνουν ανάμεσα σε μένα και την παραίτηση μου και κάνουν νοήματα να γυρίσω να τους κοιτάξω, όπως οι ζητιάνοι στον ηλεκτρικό. και όσο και να δυναμώσω το mp3 μου, βρίσκονται εκεί. ο ταξιτζής μαχαιρωμένος, το σπίτι των πακιστανών καμένο, η κοπέλα ασπίδα, ο μανώλης στο πεζοδρόμιο. κι εγώ εκεί να ντρέπομαι, να θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάζω συγγνώμη, να πάω στον καθρέφτη, συγγνώμη, γιατί δεν φταίνε οι ναζιστές, ούτε οι παπάδες. φταίω εγώ. κι έπειτα πάλι θέλω να φωνάξω βοήθεια, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω βοήθεια, βοήθεια βοήθεια! γιατί έπαθα αυτό, δεν ξέρω τι έπαθα, δ ε ν   θ υ μ ώ ν ω   π ι α.

έβλεπα ειδήσεις και γέλαγα με την τόση γελοιότητα, έχουν χάσει μια λίστα λένε Λαγκάρντ - Μαιγκάντ κάτι τέτοιο, προϊόν υποκλοπής, με κάποιους πλούσιους που έχουν λεφτά στην ελβετία και τη χάσανε, την ψάχναν τόσες μέρες και ξαφνικά τσουπ τη βρήκε ο βενιζέλος. τέλοσπάντων, εμένα εντύπωση μου έκανε το άλλο ρεπορτάζ, με τον παπούλια που πήγε επίσκεψη στον χριστόφια και σ' εκείνο το πεντάλεπτο που κάθονται στους καναπέδες και χαιρετιούνται για να τους βγάλουν φωτογραφίες οι δημοσιογράφοι, είπε μέσ' την αμηχανία του "πώς πάνε τα οικονομικά;". ΛΟΛ. τι να σας πω, είναι μπροστά και τα παιδιά, του είπε ο χριστόφιας κι εγώ τον λυπήθηκα πάρα πολύ τον παπούλια γιατί ξέρω ακριβώς πως ένιωσε εκείνη τη στιγμή. μια μέρα συνάντησα τυχαία ένα παλιό φίλο κι είχα σκαλώσει από αμηχανία γιατί δεν είχαμε πια τίποτα να πούμε. το "τι κάνει ο πατέρας σου;" το πέταξα ταυτόχρονα με την ενθύμηση της κηδείας του που είχα πάει

άκου να δεις γειτόνισσα, εγώ πιστεύω στην αυτοδιάθεση του σώματος, θες τσιγάρο κάπνισε, θες  ναρκωτικά πάρε, θες ποτό πιες, τατουάζ, έκτρωση, δίαιτα, piercing δεν κρίνω. αλλά αν τρως κάθε μέρα τηγανητά μωρή, βάλε ένα γαμήδι απορροφητήρα στην κουζίνα σου, έχεις καταστρέψει τις μπουγάδες όλου του τετραγώνου, δεν τολμάμε ν' ανοίξουμε τις μπαλκονόπορτες μη μπει η φαγητίλα σου. ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΤΡΩΤΕ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΣΑΛΑΤΑ