χτύπησαν το μανώλη σήμερα. οι χρυσαυγίτες. κάθε μέρα χτυπάνε κόσμο. σήμερα χτύπησαν το μανώλη. κι εγώ δε θύμωσα. όπως δε θυμώνω όταν διαβάζω για άλλα θύματα, μετανάστες, αριστερούς, ταξιτζήδες που πήγαν να κουρευτούν σε μπαγκλαντεσιανό μπαρμπέρικο. το 'χασα πια, κάποτε θύμωνα με το παραμικρό, κατέβαινα σε πορείες, μιλούσα, οργιζόμουν, έγραφα. δε θυμώνω πια. δεν ξέρω τι νιώθω, πραγματικά. μάλλον παραίτηση. και μ' ενοχλούν όλα αυτά, με ενοχλεί που στενεύει ο κύκλος, στην αρχή σιγά-σιγά, τώρα γρήγορα, στενεύει ο κύκλος και άρχισαν πια να έχουν και γνωστοί μου προβλήματα, μπαίνουν ανάμεσα σε μένα και την παραίτηση μου και κάνουν νοήματα να γυρίσω να τους κοιτάξω, όπως οι ζητιάνοι στον ηλεκτρικό. και όσο και να δυναμώσω το mp3 μου, βρίσκονται εκεί. ο ταξιτζής μαχαιρωμένος, το σπίτι των πακιστανών καμένο, η κοπέλα ασπίδα, ο μανώλης στο πεζοδρόμιο. κι εγώ εκεί να ντρέπομαι, να θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάζω συγγνώμη, να πάω στον καθρέφτη, συγγνώμη, γιατί δεν φταίνε οι ναζιστές, ούτε οι παπάδες. φταίω εγώ. κι έπειτα πάλι θέλω να φωνάξω βοήθεια, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω βοήθεια, βοήθεια βοήθεια! γιατί έπαθα αυτό, δεν ξέρω τι έπαθα, δ ε ν   θ υ μ ώ ν ω   π ι α.