χτύπησαν το μανώλη σήμερα. οι χρυσαυγίτες. κάθε μέρα χτυπάνε κόσμο. σήμερα χτύπησαν το μανώλη. κι εγώ δε θύμωσα. όπως δε θυμώνω όταν διαβάζω για άλλα θύματα, μετανάστες, αριστερούς, ταξιτζήδες που πήγαν να κουρευτούν σε μπαγκλαντεσιανό μπαρμπέρικο. το 'χασα πια, κάποτε θύμωνα με το παραμικρό, κατέβαινα σε πορείες, μιλούσα, οργιζόμουν, έγραφα. δε θυμώνω πια. δεν ξέρω τι νιώθω, πραγματικά. μάλλον παραίτηση. και μ' ενοχλούν όλα αυτά, με ενοχλεί που στενεύει ο κύκλος, στην αρχή σιγά-σιγά, τώρα γρήγορα, στενεύει ο κύκλος και άρχισαν πια να έχουν και γνωστοί μου προβλήματα, μπαίνουν ανάμεσα σε μένα και την παραίτηση μου και κάνουν νοήματα να γυρίσω να τους κοιτάξω, όπως οι ζητιάνοι στον ηλεκτρικό. και όσο και να δυναμώσω το mp3 μου, βρίσκονται εκεί. ο ταξιτζής μαχαιρωμένος, το σπίτι των πακιστανών καμένο, η κοπέλα ασπίδα, ο μανώλης στο πεζοδρόμιο. κι εγώ εκεί να ντρέπομαι, να θέλω να του ζητήσω συγγνώμη, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάζω συγγνώμη, να πάω στον καθρέφτη, συγγνώμη, γιατί δεν φταίνε οι ναζιστές, ούτε οι παπάδες. φταίω εγώ. κι έπειτα πάλι θέλω να φωνάξω βοήθεια, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω βοήθεια, βοήθεια βοήθεια! γιατί έπαθα αυτό, δεν ξέρω τι έπαθα, δ ε ν   θ υ μ ώ ν ω   π ι α.

έβλεπα ειδήσεις και γέλαγα με την τόση γελοιότητα, έχουν χάσει μια λίστα λένε Λαγκάρντ - Μαιγκάντ κάτι τέτοιο, προϊόν υποκλοπής, με κάποιους πλούσιους που έχουν λεφτά στην ελβετία και τη χάσανε, την ψάχναν τόσες μέρες και ξαφνικά τσουπ τη βρήκε ο βενιζέλος. τέλοσπάντων, εμένα εντύπωση μου έκανε το άλλο ρεπορτάζ, με τον παπούλια που πήγε επίσκεψη στον χριστόφια και σ' εκείνο το πεντάλεπτο που κάθονται στους καναπέδες και χαιρετιούνται για να τους βγάλουν φωτογραφίες οι δημοσιογράφοι, είπε μέσ' την αμηχανία του "πώς πάνε τα οικονομικά;". ΛΟΛ. τι να σας πω, είναι μπροστά και τα παιδιά, του είπε ο χριστόφιας κι εγώ τον λυπήθηκα πάρα πολύ τον παπούλια γιατί ξέρω ακριβώς πως ένιωσε εκείνη τη στιγμή. μια μέρα συνάντησα τυχαία ένα παλιό φίλο κι είχα σκαλώσει από αμηχανία γιατί δεν είχαμε πια τίποτα να πούμε. το "τι κάνει ο πατέρας σου;" το πέταξα ταυτόχρονα με την ενθύμηση της κηδείας του που είχα πάει