the greek way

το ποστ θα μπορούσε να ονομαστεί "με τα μάτια της bekka", της κοπέλας που φιλοξένησα για μια βδομάδα περίπου στη Θεσσαλονίκη.
ξέρετε πώς είναι όταν φιλοξενείς κάποιο φίλο από άλλη πόλη: έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, μη τυχόν κ συμβεί κάτι, να τον πας στα μέρη που πιστεύεις πως θα του αρέσουν, να δείξεις την πόλη για να φουσκώνεις από υπερηφάνεια όταν λέει, "καλά, είναι πολύ γαμάτα εδώ!" .

ε, όταν το άτομο που θα φιλοξενήσεις είναι κοπέλα, από τη νορβηγία -μια από τις ομορφότερες χώρες του κόσμου, έχει γυρίσει τη μισή ευρώπη κτλ κτλ, ε πώς να το κάνουμε, θέλεις να κάνεις καλή εντύπωση! παρακάτω έχω γράψει λοιπόν, κάποια πράγματα κ σκηνικά για τα οποία ντράπηκα, κ άλλα για τα οποία χάρηκα που τα έζησε, γιατί το χάρηκε κ αυτή.

ντράπηκα:


όταν στη διαδρομή απ΄το αεροδρόμιο για το σπίτι, κάναμε μία ώρα, πηγαίνοντας με 20-30, εξαιτίας του φριχτού μποτιλιαρίσματος

όταν την πρώτη μέρα βγήκαμε στο Πυροβολείο (Πύργο του Τριγωνίου), κ πάνω που έλεγε "τι ωραία θέα, τι ωραίο μέρος κτλ", κάποιο από τα καγκούρια με τα μηχανάκια που συχνάζουν εκεί, πέταξε ένα μπουκάλι μέσα στον χώρο με τα βυζαντινά χαλάσματα. την επόμενη μέρα το μπουκάλι βρισκόταν ακόμη εκεί

όταν έπρεπε να την αποθαρρύνω να κάνει ποδήλατο, γιατί οι δρόμοι μας δεν είναι bike-friendly

όταν κατέβηκε στο κέντρο το μεσημέρι κ ενώ ήθελε να γυρίσει την πόλη, κατέληξε σε ένα καφέ στην Καλαποθάκη για να ηρεμήσει

όταν το βράδι του Σαββάτου προσπαθούσαμε να περάσουμε απέναντι από την Εγνατία, όπου απλά, δεν βρίσκαμε το πεζοδρόμιο

όταν το ίδιο βράδι, ανακάλυψα πως στα στέκια που πήγαινα για να χορέψω με την παρέα μου, πλέον χορεύαμε μόνο εμείς, ως θέαμα στις παρέες που μας κοίταζαν πίνοντας το ποτάκι τους

όταν το εισιτήριο του intercity κόστιζε 30 ευρώ με το πάσο του interrail, ενώ στη υπόλοιπη ευρώπη, με τρένα πολύ πιο γρήγορα κ άνετα, πλήρωνε 2-3 ευρώ

όταν μου είπε πως αισθάνεται την Ελλάδα σαν δεύτερη πατρίδα της (έχει ζήσει στην Αθήνα κ την Πελλοπόνησο), μα οι Έλληνες την κρατάν σε απόσταση, επειδή είναι ξένη

όταν ο καφές στην παραλία που πήγαμε στη Χαλκιδική, έκανε 4 ευρώ

όταν στη διαδρομή έκανα μια προσπέραση κάπως παράτολμη κ τρόμαξε, κ έπειτα δικαιολογήθηκε " 'cause I'm not used in the Greek way of driving"

ήταν πολύ γαμάτα:

όταν μπήκαμε σπίτι, η μάνα μου είχε αφήσει ένα κέικ στο τραπέζι, κ είχε αγοράσει καινούριες πετσέτες μπάνιου "για την κοπέλα"

όταν στην ταβέρνα που πήγαμε, στο τέλος μας κέρασαν καζάν ντιπί κ χαλβά

όταν πήγαμε βόλτα στη παραλία, ο Λευκός Πύργος ήταν έτοιμος, ανοιχτος κ επιτέλους όμορφος

όταν περπατούσε μόνη της στην Άνω Πόλη χαιρέτησε μια γιαγιά που την κοιτούσε, κ αυτή τις έστειλε "kisses!"

όταν το Σάββατο ήμασταν στο Μπιτ Παζάρ, έγινε σεισμός, στην αρχή έπεσε σιωπή για 1-2 δευτερόλεπτα κ μετά αρχίσαμε όλοι να χειροκροτάμε

όταν όλοι όσοι την άκουγαν να μιλάει εκείνα τα χαριτωμένα ελληνικά fharisto, giasas, giamas, alithia?, stamata!, ενθουσιάζονταν σα μικρά παιδιά

όταν μου είπε πως οι Έλληνες έχουν μια τεραααάστια αισιοδοξία στη φύση τους

όταν όλοι αυτοί που γνωρίζαμε προσπαθούσαν να της μιλήσουν, κ ας μην ήξεραν αγγλικά


όταν είπε πως το καλύτερο πράγμα στη Ελλάδα είναι "the atmosphere"


είναι καλό να βλέπεις λίγο τον τρόπο ζωής κ τη νοοτροπία σου μέσω ενός τρίτου. δεν αφήνω τίποτα, τα κρατάω όλα. τα καλά για να προσπαθήσω να τα διατηρήσω, τα άσχημα όχι για να τα διορθώσω, κάθε λαός έχει τη δική του προσωπικότητα με τα ελλατώματα κ τα προτερήματα της. απλά για να τα ξέρω.