μικρό

ήμουν στο λεωφορείο όρθιος, αγουροξυπνημένος, κλασικά ερείπιο πριν τον καφέ. δεν είχε κόσμο αλλά με είχε πιάσει μια αηδία απ' τη ζέστη κ δεν ήθελα να μ' ακουμπήσει κανείς, οπότε κάθησα ακριβώς δίπλα στην πίσω πόρτα. σε μια στάση ανεβαίνει ένας μαύρος, ανεβαίνει το πρώτο σκαλοπάτι κ στέκεται εκεί, δεν ανεβαίνει καν στο διάδρομο. εγώ είχα απλωθεί σαν χταπόδι σε όλη αυτή τη μπάρα που πιάνεσαι, κ εκεί που έψαχνε να βρει το εισιτήριο του, ακουμπάει με την πλάτη στο χέρι μου, το οποίο ενστικτωδώς μάζεψα κατευθείαν. το βλέμα του όταν γύρισε λειτούργησε σαν ξυπνητήρι στις κοιμισμένες μου αισθήσεις. ήταν τρομαγμένο, σα να μου λεγε, "χίλια συγγνώμη που σ' ακούμπησα, μη με ξεφτιλίσεις". σα να με παρακαλούσε. δεν έκανα ούτε ένα νεύμα του τύπου όλα καλά, αποφεύγω να κάνω τον καλό κ ευγενικό σε άτομα "ευαίσθητων" κοινωνικών ομάδων, για να μη νιώσουν -κι αυτοί κι εγώ- οτί το κάνω εξ επι τούτου, αλλά τώρα το μετάνιωσα. φαντάσου τι σκατά τους έχουμε κάνει κ μας φοβούνται τόσο.

ο πίνακας του Nelson Young Jr.