η μαλακία του μήνα Vol#2

Vol#1
σπάνια το κουβαλάω στο κέντρο το ρημάδι. πρώτον γιατί είμαι συνειδητοποιημένος πολίτης κι έτσι (κ η Θεσσαλονίκη δεν θέλει άλλα αυτοκίνητα, φτάνει τόσο), δεύτερον γιατί μ' αρέσει το λεωφορείο. μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις το κατεβάζω, όπως η χθεσινή που θα γυρνούσα βράδι σπίτι κ θα 'μουν ψιλοκουρέλι στην επιστροφή. το άφησα λοιπόν στο πανεπιστήμιο (αν δεν είχα αυτό το πάρκινγκ δεν θα το παιρνα ποτέ)

φτάνει η ώρα που αρχίζει το μυαλό να κολλάει. αρχίζω να μην ακούω καλά, ή μάλλον να μη συγκεντρώνομαι σ' αυτό που μου λένε, ποιός είμαι, πού είμαι, τι 'σαι συ κ τέτοια, πάω να φύγω. βγαίνει κι η καλή μου να σαλιαρίσουμε λίγο

- γιατί πας προς εγνατία; θα πάρεις ταξί ε;
κ α ι ό λ α π α γ ώ ν ο υ ν
- εεεεεεεεεεε έλεγα να πάρω ταξί αλλά δεν έχω λεφτά, πάμε προς πλατεία ελευθερίας

τρεις ώρες μετά ετοιμαζόμουν να την πέσω, όταν με ρώτησε η αδερφή μου αν μπορώ να την πάω κάπου.................

πείτε μου ότι συμβαίνει κ σε σας μερικές φορές. ε;