εικόνες του δρόμου

πριν καμιά ώρα επέστρεψα απ' την πορεία που διοργάνωσαν τα παιδιά της Κατάληψης Σχολής Θεάτρου. 'ηρθα πολύ κουρασμένος κ μούσκεμα, ξεκινήσαμε απ' την Καμάρα προς δυτικά, Παναγία Φανερωμένη, Νεάπολη, Άνω Πόλη (κοντά στο Τσινάρι), Συκιές, Κάστρα κ κατεβήκαμε πάλι στην Καμάρα.

στο ταξί σκεφτόμουν ποιά είναι η καλύτερη πορεία που έχω πάει, ποια μου άφησε αυτή την αίσθηση του τώρα έκανα κάτι σημαντικό. μέχρι τώρα είχα ψηλότερα αυτή για την ελληνική προεδρία στη Θεσσαλονίκη κ του Πανευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα. η σημερινή όμως είναι σίγουρα δυνατότερη.

οι άνθρωποι στις γειτονιές που πήγαμε, δεν είχαν ξαναδεί πορεία στην περιοχή τους. συμμετείχε λοιπόν. έβγαιναν στα μπαλκόνια ή στο δρόμο, κοιτούσαν, πολλοί χειροκροτούσαν. έπαιρναν το φυλάδιο που τους δίναμε κ το διάβαζαν, προσέξτε, δεν του έριχναν μια ματιά, στέκονταν κ το διάβαζαν!

απίστευτες στιγμές η γιαγιά που βγήκε στο μπαλκόνι μόνη της, με τη ρομπίτσα μες στο κρύο κ χειροκροτούσε, το θυμάμαι κ συγκινούμαι. σκεφτήτε το λίγο: είσαι 150χρονών, μόνος, βλέπεις τηλεόραση κ ετοιμάζεσαι να πας για ύπνο, όταν περνάνε κάτω απ' το σπίτι σου καμιά 700αριά αξύριστοι με κουκούλες κ αγριοφωνάρες. τόσες μέρες τα δελτία σου έχουν δείξει εκατοντάδες πλάνα από παρόμοιους τύπους που καίνε κ ρημάζουν, κ εσύ αντί να κάτσεις να ακολουθήσεις τις συμβουλίτσες του Αυτιά, βγαίνεις στη βροχή κ τους χειροκροτάς.

η άλλη στιγμάρα, μια άλλη γιαγιά (κ αυτή με τη ρομπίτσα της), βγήκε στο μπαλκόνι κρατώντας μια παμπάλαια, κατακόκκινη σημαία του ΚΚΕ. την είχε κρεμάσει στο μπαλκόνι, μας κοιτούσε κ σε κάποια φάση χαιρέτησε. δίπλα κυμάτιζε σε ιστό μια ελληνική σημαία. παρακαλούσα από μέσα μου να μην ακουστεί καμιά καφρίλα κ δεν ακούστηκε.
θυμήθηκα τη γιαγιά μου που μας έλεγε, "δωστε μου, θα ψηφίσω ότι κ εσείς που ξέρετε καλύτερα" κ στο τέλος πάντα κόκκινο το έριχνε. έτσι έχουν μάθει. δεν ξέρουν από πολιτική, δεν ξέρουν από κομματάκια, μέσα στον αγώνα μεγάλωσαν κ αυτός ο αγώνας ήταν είναι κ θα είναι κόκκινος. αυτό που μ' έκανε να ξεχάσω το ξυλόγλυπτο του γκρέμλιν, το ξαναθυμήθηκα με μία μόνο κίνηση μια άγνωστης γιαγιάς. μόνοι μας δεν πάμε πουθενά. τέλος.


τις τελευταίες μέρες όλο δυσάρεστα μου κάνουν εντύπωση, επιτέλους ανάσανα, ευχαριστώ!