12ο αντιρατσιστικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

καθώς τον ψιλοέπαιρνα το μεσημέρι, είδα το εξής όνειρο:

κατεβαίνω μια πολύ μεγάλη κατηφόρα (χωρισμένη με νησίδα σε δύο ρεύματα) με το αυτοκίνητο. ξαφνικά βλέπω μπροστά μου έναν αφρικανό που πουλάει πάνινες τσάντες κ έχει απλώσει την πραμάτεια του σε όλο το πλάτος του δρόμου. φρενάρω κατευθείαν μα πατάω 2-3 απ' αυτές. του λέω "συγγνώμη, πάτησα τις τσάντες καταλάθος. μπορείς να τις μαζέψεις να περάσω;" αυτός λέει "δεν πειράζει" κ πάει να τις μαζέψει. το μετανιώνω. "βασικά, άσε άσε, θα πάω απ' το αντίθετο ρεύμα" κ ξυπνάω μες στην αγωνία για το πώς θα περάσω τη νησίδα με τ' αμάξι -κι αν έρθει κάποιος απ' το αντίθετο ρεύμα;

δεν ψάχνω πολύ να βρω τι σημαίνει, ξέρω. τύψεις που δεν θα 'μαι εδώ το π/σ/κ για το αντιρατσιστικό.


πάντως όποιος είναι Θεσσαλονίκη ας πάει ρε παιδιά, μια φορά έστω. φέτος είναι σημαντικό να δώσουμε το παρόν. πριν μας κλείσουν όλους σε στρατόπεδα υποδοχής.