Χρυσός Κούνελος 2010

και τώρα η στιγμή που όλοι περιμέναμε. όπως κάθε χρόνο, θα δώσουμε το βραβείο Χρυσός Κούνελος στην καλύτερη ταινία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. το βραβείο-θεσμός, εχέγκυο ποιότητας του Φεστιβάλ, του μπλογκ μας κ της μπλογκόσφαιρας γενικότερα.
μπορείτε να δείτε τις περσινές υποψήφιες ταινίες εδώ, όπως κ αυτές που ήταν υποψήφιες για Χρυσό Hypnosedon που φέτος δεν θα 'χουμε, γιατί δεν είδα καμία τόσο χάλια. ξεκινάμε αντίστροφα, κ προσοχή γιατί έχει σπόιλερςςς:

5. Soul Kitchen. Fatih Akin, Γερμανία 2009
τον Fatih Akin τον ξέρουμε, δεν θυμάμαι από πού. ήρθε κ με τους ηθοποιούς του κ την είδαν μαζί μας, μου θύμισαν λίγο την παρέα μου έτσι όπως έκαναν σαν ηλίθια. η ταινία είναι μια ωραία προς το γαμάτη κωμωδία. είναι ο Ζήνος (ή Ζίνος;), Έλληνας της Γερμανίας, που έχει αυτό το χάλια εστιατόριο. ο αδερφός του βγαίνει απ' τη φυλακή. το γκομενάκι του φεύγει για Κίνα κ προσλαμβάνει (αυτός, όχι το γκομενάκι) καινούριο μάγειρα. έπειτα το μαγαζί γίνεται τρελά γαμάτο, ο μάγειρας βάζει κάτι στο φαί κ πηδιούνται όλοι, ένας φίλος-φίδι το κερδίζει στα χαρτιά αλλά μετά ο Ζήνος παθαίνει λουμπάγκο κ το παίρνει πίσω

4. Νοσφεράτου, το φάντασμα της νύχτας (Nosferatu-Phantom der Nacht). Werner Herzog, Γερμανία 1978
κ τον Herzog τον ξέρουμε. παρακαλούσα να μη βαρεθώ, κ να μην έχει ζόμπι από κείνα που περπατάνε σαν ξεβιδωμένα με τα χέρια μπροστά, γιατί χέζομαι πάνω μου. το στόρι λίγο-πολύ γνωστό: είναι αυτός ο φτωχός κ τίμιος υπαλληλάκος που τον στέλνει το αφεντικό του στα κατσάβραχα να αναλάβει μια υπόθεση για τον Κόμη Ντράκιουλα. ο Κόμης είναι κάπως σάικο κ κάπως γκέι θα έλεγα (κακάσχημος, δεν έχει καμιά ελπίδα), του ρουφάει λίγο αίμα, τον κλειδώνει μέσα κι αυτός μπαίνει σ' ένα φέρετρο κ φεύγει. πηγαίνει καρφί στη γυναίκα του υπαλληλάκου, όμως αυτή τον βλέπει μπροστά της ξαφνικά κ παθαίνει ταράκουλο. στο μεταξύ ο υπαλληλάκος αφού πέφτει απ' το κάστρο κ σκοτώνεται το ζώον, παίρνει ένα άλογο κ φτάνει κι αυτός στο σπίτι του, αλλά πλέον είναι μισοζόμπι. στο τέλος η γυναίκα του καλεί το Νοσφεράτου σπίτι για να την φάει. αρχίζει αυτός να πίνει αίμα, όμως ξεχάστηκε κ έμεινε μέχρι το ξημέρωμα. τον χτυπάει ο ήλιος κ πάρτον κάτω. έπειτα έρχεται ο γιατρός κ του χώνει ένα παλούκι στην καρδιά. η γυναίκα του υπαλληλάκου πεθαίνει κι ο υπαλληλάκος βρικολακιάζει
να πω πως είναι μια ταινία με χάλια φωτογραφία (δεν θα ξεχάσω το πλάνο με το μισό άλογο) κ βαρετή μουσική, ενώ κάποιες φορές ήταν κ κάπως γελοίο, όλο το σινεμά είχαμε γαμηθεί στο γέλιο. σε σχέση όμως με τον Δράκουλα του Κόπολα που είναι μια απ' τις αγαπημένες μου ταινίες, ήταν απείρως πιο ατμοσφαιρικό. επίσης ο Νοσφεράτος όλα τα λεφτά, καταπληκτικός ηθοποιός. φανταστείτε μέσα στην κακασχήμια του, έβγαζε απίστευτη έκφραση. να το δείτε, αξίζει

3. Όνειρο χειμωνιάτικης νύχτας (San zimske noci). Goran Paskaljevic, Σερβία-Μαυροβούνιο 2004
Ο Paskaljevic ήταν η αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ. η παρέα μου είδε 5, εγώ άλλες 3 κ ήταν εξαιρετικές όλες. η μουσική, οι χαρακτήρες, τα πάντα. στη συγκεκριμένη ταινία ένας κύριος ο Λαζάρ, βγαίνει απ' τη φυλακή (είχε σκοτώσει τον κολλητό του) κ επιστρέφει στο σπίτι του. η μάνα του έχει πεθάνει, κι αυτό έχει περάσει στα χέρια μιας προσφυγίνας κ του αυτιστικού κοριτσιού της, Γιοβάνα. ο Λαζάρ -που στην αρχή φαίνεται εντελώς μαλάκας αλλά δεν είναι- δένεται μαζί τους, προσπαθεί να γιατρέψει τη μικρή, κ ερωτεύεται τη μάνα. στο τέλος πεθαίνουν, κ μένει η μικρή να βολοδέρνει στα χωράφια

2. Μητέρα (Madeo) Bong Joon-ho, Νότια Κορέα 2009
ται. νι . α. ρα. ταινιάρα ταινιάρα ταινιάρα ταινιάρα. είναι αυτό το παιδάκι το αμέα, που κατηγορείται για το φόνο μιας κοπελίτσας (μεταξύ μας, μεγάλο πουτανάκι). η μάνα του η φουκαριάρα πάει να το σώσει κάνοντας τον σέρλοκ χολμς κ μπλέκει σε διάφορα. έχει την πιο υπεροχότερη αρχή κ το πιο υπεροχότερο τέλος που είδα σ' αυτο το φεστιβάλ, καταπληκτική μουσική, φοβερή η ερμηνία της μάνας αλλά κ του γιου (που απ' ότι βλέπω στην Κορέα είναι μεγάλος σταρ κ έχει κάνει καμιά 80αριά διαφημίσεις η μία πιο γελοία από την άλλη, κ δεν του φαινότανε)





και..... ο Χρυσός Κούνελος πάει...............................................................

1. Το γάλα της θλίψης (La teta asustada) Claudia Llosa, Ισπανία, Περού 2009
η Φάουστα γεννήθηκε σε εποχές δύσκολες κ η μάνα της τη γέμισε φόβο για τα πάντα. τέτοιο φόβο, ώστε πήγε κ έβαλε μια πατάτα στο μουνί της, σε περίπτωση που πάει κάποιος να τη βιάσει. η πατάτα έχει βγάλει ρίζες (τις οποίες η Φάουστα κόβει επιμελώς, δεν είναι καμιά βρωμιάρα η Φάουστα), έχει μολύνει τη μήτρα της μια αηδία. επίσης παθαίνει κάτι κρίσεις λιποθυμίας, κ όποτε ταράζεται τρέχει αίμα απ' τη μύτη της. όταν η μάνα της πεθαίνει, αναγκάζεται να δουλέψει κ να βγει στον κόσμο, προκειμένου να βγάλει χρήματα για να τη θάψει. δύσκολο. τα τραγούδια αυτής της ταινίας είναι πραγματικά υπέροχα. δεν έχουν μουσική, μόνο λόγια από τη σπασμένη παιδική φωνή της Φάουστα. μια από τις πιο πρωτότυπες ταινίες που έχω δει, μεγάλο μπράβο, ευχαριστώ κ τέτοια

του χρόνου πάλι.