Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Λογική της πλάκας project: film watching

πριν κάτι μέρες o zlatko είχε μια πολύ ωραία ιδέα. θα βλέπαμε μια ταινία την ίδια χρονική περίοδο, κ θα τη σχολιάζαμε "διαμπλογκικά". Διαλέξαμε την the visitor, η μέρα έφτασε, την είδαμε (έχω πει ότι δε μπορώ να βλέπω ταινίες μόνος μου;), κ ήρθε η ώρα το προτζεκτάκι να ολοκληρωθεί. έχουμε κ λέμε...


"Υπόθεση: Ένας χήρος καθηγητής κολεγίου ταξιδεύει στη Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσει ένα συνέδριο και βρίσκει ένα νεαρό ζευγάρι, που αποδεικνύονται παράνομοι μετανάστες, να ζούνε στο διαμέρισμά του."

η ταινία αφορούσε τη ζωή των αόρατων ανθρώπων, αυτών που προσπερνάμε κάνοντας -στην καλύτερη περίπτωση- πως δεν προσέξαμε την παρουσία τους. το θέμα ήταν από μόνο του πιασάρικο, στην παρέα μας τουλάχιστον, αφού γενικά είμαστε πολύ κοινωνικώς προβληματιζόμενα άτομα κ δεν έχουμε αφήσει γκαλά για γκαλά που να μην έχουμε τρέξει.

όπως ήταν αναμενόμενο, μου άρεσε κ τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους.
οι χαρακτήρες αληθοφανείς, καταστάσεις δύσκολες, χωρίς όμως δραματικές εξάρσεις που θα έκαναν υπερβολική την ταινία. το "δέσιμο" της μουσικής σε όλο το κόνσεπτ, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, ειδικά για 'μένα που τελευταία τρελαίνομαι για τα κρουστά, όπως κ έκπληξη ήταν ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Walter, κ η "μετάλλαξη" του από βαρετό, σνομπ, ατάλαντο μαλάκα, σε άνθρωπο παθιασμένο κ ευαίσθητο.

οι ηθοποιοί ήταν έξοχοι. ειδικά ο Richard Jenkins (Walter) κ η Hiam Abbass (Μouna). επίσης η Abbass είναι μια πολύ όμορφη γυναίκα!

δεν θα γράψω αναλυτικά για το τέλος, για να μην κάνω σπόιλερ σ' αυτούς που θα θελήσουν να τη δουν, μα δε μου άρεσε. δηλαδή για την ταινία ήταν καλό, μάλλον το ιδανικό, απλά εγώ έχω ένα θέμα. τέλοσπάντων , θα το γράψω στα σχόλια, για να μην υπάρχει κενό. οπότε να ξέρετε, αυτοί που δεν την είδαν, μην διαβάσετε τα σχόλια!

βαθμολογία... ας πούμε 3στα5, που σημαίνει, μου άρεσε, μα δεν θα την ξανάβλεπα.

zlatko, ευχαριστούμε για την φανταστική σου ιδέα! περιμένω την επόμενη ταινία..!

5 καροτάκια:

bunnysuicides

ΤΟ ΤΕΛΟΣ: δε μπορώ τις ταινίες κ τα βιβλία που δεν έχουν χάπι-εντ.. έχω το κακό (ή καλό)"χούι" να μπαίνω πολύ βαθιά κ να ταυτίζομαι με τους ήρωες. οπότε όταν το τέλος είναι άσχημο, με πιάνει στεναχώρια κ χαλάει η διάθεση μου. υπήρξαν ταινίες (requiem for a dream για παράδειγμα) που με χάλασαν για μέρες, κ καθόλου δε μ' αρέσει κάτι τέτοιο. πάντως, αν ήμουν δημιουργός της ταινίας, κ εγώ έτσι θα την έκλεινα (αν σκεφτόμουν την απίστευτη ιδεάρα της τελευταίας σκηνής).

deadendmind

Εγώ είπα: Να παντρευτεί ο Walter τη Mouna, να υιοθετήσει τον Tarek, μετά ο Tarek να παντρευτεί τη Zainab και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι και Αμερικανοί πολίτες! Αλλά ποιός μ'ακούει; Κανείς!

Μόνο αποχαιρετιούνται δακρύβρεχτα στα αεροδρόμια.

Η άλλη λύση θα ήταν να μετακομίσει ο Walter στη Συρία...

bunnysuicides

κ εγώ την πρώτη σκεφτόμουν κ ήλπιζα να δω μωρέ... κ μετά θα κάναν το γλέντι στον υπόγειο, όπου ο walter θα καθόταν σε ένα παγκάκι κ θα έπαιζε τύμπανο (εναλλακτική τελευταία σκηνή)!

ZlatkoGR

Σταματήστε να ξαναγράφετε την ταινία καλέ! :-)

Χαίρομαι που σου άρεσε κούνελε! Κι εγώ έχω αυτό το θέμα με τα μη-happy endings, αλλά εδώ δε θα μπορούσα να το έχω και ήταν καλύτερο αυτό...

zero2one

@κούνελος: Το "διαμπλογκικά" μου άρεσε (-;

Όσο για το τέλος, προσωπικά πιστεύω ότι οι ταινίες αντιγράφουν κατά κάποιο τρόπο τη ζωή, επομένως το να έχουν συνέχεια ευτυχισμένο τέλος είναι κάπως ύποπτο (-:

  © Blogger template 'Salji Fuji' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP