νοέμβρης στην Θεσσαλονίκη

κάποτε ήμουν περήφανος για τη Θεσσαλονίκη, μου άρεσε που έλεγα πως είμαι από 'δω. πίστευα (κ πολλές φορές δεν ήταν λάθος) πως όταν το λεγα, ο άλλος το μετέφραζε ως "η ωραιότερη πόλη της ελλάδας". μα δεν ζούσα εδώ. μερικοί μήνες μόνιμης κατοίκησης ήταν αρκετοί για να κάνουν την απάντηση μου στο "ααα, τυχερέ!" που μου λένε συχνά άτομα εκτός Θεσσαλονίκης, σε ένα, "ντάξει, καλά είναι".

η Θεσσαλονίκη πλέον, είναι μια απάνθρωπη πόλη, κακά τα ψέματα. κάθε χρόνο μαζεύω μποτιλιαρίσματα, στενά, πάρκινγκ, εργοτάξια, βρωμιά, κ τα 'χω να γκρινιάζω. με το δίκιο μου. είναι ανθυγιεινό να κυκλοφορείς στην πόλη, ντροπιαστικό.

μα ότι κι αν λέω, όσα κι αν της καταλογίζω, όσες φορές κι αν πω πως θέλω να ξαναφύγω, ξέρω πως πάντα θα κρατάω κ άλλο. γιατί αυτή την εποχή δε μπορώ να τη ζήσω αλλού. με δένουν οι νοέμβρηδες. είναι η ατμόσφαιρα στο λιμάνι κάθε τέτοιες μέρες που με κάνει να ξαναγαπώ την πόλη μου. είναι ο αναβρασμός στους δρόμους. βιαστικοί που τρέχουν με το πρόγραμμα στο χέρι απ΄την Κασσαβέτης στη Ζαννάς κ απ' το λιμάνι στο Ολύμπιον. οι συζητήσεις, οι πορείες για το Πολυτεχνείο, ο κόσμος που δείχνει πως σκέφτεται, δεν κοιμάται.
κάθε νοέμβρη ξαναπαίρνουμε την πόλη μας.

ότι κ αν γίνει... κάθε νοέμβρη, θα 'μαι δώ


(το βιντεάκι αυτό στάθηκε αφορμή να γνωρίσω τον αγαπητό teacherdude)